در پست های قبل یعنی روند تکامل سیستم های آموزش و تغییر در فرایند آموزش تلاش کردیم تا ابتدا به نیاز به تغییر شیوه آموزش از آموزش انبوه حضوری به یادگیری الکترونیکی و آموزش مجازی اشاره کنیم و در ادامه تولید انواع محتوا از فایل های پاورپوینت را معرفی کردیم. در این پست می خواهیم به روش های پیاده سازی آموزش مجازی در سازمان ها اشاره کنیم. این راهکارها می توانند در شرکت های تولیدی و صنعتی، کارخانجات، بیمارستان ها، بانک ها و بیمه ها و سازمان های خدماتی و وزارتخانه های دولتی و حتی در دانشگاهها و آموزشگاهها و مدارس نیز در کنار آموزش های رسمی حضوری بکار گرفته شوند. مدیران سازمانها با در نظر گرفتن محدودیت های سازمان و مزایا و معایب هر یک از این راهکارها می توانند شیوه مناسب را انتخاب کنند.
1:- توزیع محتوای آموزش مجازی مستقل با فرمت فلش (Flash) بصورت CD و DVD یا فلش مموری (Flash Memory) بین مدیران و کارشناسان و کارکنان شرکت. در این روش هیچگونه زیربنای سازمانی نیاز نیست و پرسنل می توانند از دروس در منزل و تعطیلات هم استفاده کنند. این محتواهای آموزشی روی کامپیوتر و لپ تاپ اجرا می شوند و عیب بزرگ آنها عدم دسترسی بوسیله موبایل و آموزش پراکنده فردی و بدون یک سیستم آموزشی یکپارچه است
2: راه اندازی نرم افزار سیستم مدیریت یادگیری(LMS) در شبکه و اینترانت سازمان. پرسنل می توانند در محل سایت سمعی و بصری یا دفتر یا میز کار خود با اتصال به اینترانت، به محتواهای آموزشی روی سرور، در یک سیستم مدیریت یادگیری یکپارچه دسترسی پیدا کنند. این سیستم یکپارچه به مسئول آموزش کمک می کند تا دسترسی و میزان استفاده پرسنل از دروس مجازی را کنترل کند. استاد نیز می تواند میزان یادگیری را کنترل و ارزیابی نماید. اشکال این سیستم این است که در سازمان هایی که ارتباط بیرونی با اینترنت به دلیل موارد امنیتی قطع می باشد امکان استفاده از محتوای آموزشی در خارج از سازمان و از طریق اینترنت وجود ندارد.
3: راه اندازی سیستم مدیریت یادگیری در اینترنت و دادن دسترسی به پرسنل شرکت به محتوای آموزش مجازی از طریق اینترنت. این روش می تواند آموزش متمرکزی را برای افراد شرکت های مختلف و در شهرها و کشورهای مختلف فراهم کند. هنگامی که محتوا با فرمت HTML آپلود شود، می توان دروس مجازی را با استفاده از گوشی های موبایل هوشمند و تبلت استفاده نمود. مشکل اصلی این سیستم نیاز به اینترنت پر سرعت است که در بسیاری از نقاط کشور وجود ندارد اما امید است در آینده به این قابلیت اینترنت پرسرعت و ارزش مثبت این امر برای توسعه آموزش مجازی توجه شود.
بنابراین اگر در مدارس و سازمانهای نظامی دسترسی به اینترنت پر سرعت وجود ندارد نمی توان راهکار سه را توصیه نمود.یا اگر در وزارتخانه ها و دانشگاهها بستر اینترانت موجود است شیوه دو بسرعت قابلیت پیاده شدن دارد. اما در هر سه راهکار باید توجه داشت که قبلاً محتوای آموزش مجازی تولید شده باشد و ایجاد این بسترها در سازمان بدون دروس آموزش مجازی متنوع و در رشته ها و تخصص های مختلف نهایتاً نمی تواند باعث گسترش یادگیری الکترونیکی در سازمان شود.
تهیه کننده: مرکز آموزش مجازی صنعتی
